Eindelijk weer een update
Eindelijk weer een blogje uit het verre Oeganda! Jullie zullen wel begrijpen dat ik het hier ontzettend naar mijn zin heb. Amper tijd om even een blog te schrijven. Vlak na mijn laatste blog ben ik met Karlijn (een andere vrijwilliger en inmiddels mijn maatje) naar een school geweest waar tandartsen uit Nederland langs kwamen om zo’n 50 kinderen te zien. Deze 50 kinderen kwamen vanuit een ander dorp met 2 busjes naar deze school om hier hun tanden te laten trekken. Karlijn en ik waren hierbij aanwezig om te assisteren. Het was allemaal heel goed geregeld. De kinderen kregen eerst een verdoving, die moest even inwerken en vervolgens door naar de stoel om hun tand(en) te laten trekken. Ik hield handjes vast en moest tranen drogen en bracht de kinderen daarna weer naar buiten. Het was leuk om te zien dat eigenlijk juist de jongste kinderen er het beste mee om gingen. Heel leuk om dit zo eens mee te maken en die tandartsen allemaal zo aan het werk te zien. Wat een ontzettend goed initiatief!
In het babieshome loopt het allemaal goed. De kinderen kennen mij inmiddels en vinden het vooral leuk om met z’n allen tegelijk mijn naam te roepen als ik binnen kom of als ik ze naar bed breng. Wanneer de oudste naar bed gaan geven ze allemaal een high-five dan de vuisten tegen elkaar en daarna een knuffel. Het is altijd zo schattig! Ik moet echt m’n best doen om me niet te veel te gaan hechten aan de kids. De hele dag in het babieshome hangen doe ik niet. Op dinsdag en donderdagochtend gaan we meestal zwemmen met de kinderen. De ene dag met alle oudste kinderen en de andere dag met de gehandicapten. Eigenlijk vinden alle kinderen het super leuk en zo komen ze nog eens buiten de deur. Samen met Karlijn nemen we zo af en toe ook eens wat kinderen mee uit. We regelen dan een bodaboda (een brommer) en dan gaan we met de kinderen naar Mainstreet om ergens een lekker drankje te drinken en een lekker patatje of taartje te eten. Vorige week hebben we Emanuel meegenomen om schoenen te kopen. Hij is een jaar of 8 en heeft een verstandelijke beperking. Eerst lekker ergens iets gedronken en toen op pad voor schoenen. We zijn goed geslaagd bij Soul Hope. Zij maken schoenen van autobanden en oude spijkerbroeken. Afgelopen woensdag ben ik met een ander gehandicapt kindje Doreen naar een ziekenhuis geweest in Entebbe (3 uur rijden). Dit is een speciaal ziekenhuis voor kinderen met een lichamelijk handicap. Doreen kan namelijk niet zelf lopen. Zij is in de gevangenis geboren en heeft daar zo’n 2 jaar gewoond bij haar moeder maar haar moeder komt nooit meer vrij. Er is nooit echt goed gekeken wat zij nou precies heeft omdat er geen geld is om met deze kinderen naar het ziekenhuis te gaan. Aangezien mijn lieve collega’s wat geld hebben ingezameld vlak voor mijn vertrek heb ik hier een gedeelte van gebruikt om dit te bekostigen. Doreen heeft al eerder in het gips gezeten om haar benen recht te krijgen maar daarna zijn er geen oefeningen meer met haar gedaan. Nu moet Doreen opnieuw met haar benen in het gips en daarna moeten er elke dag oefeningen met haar worden gedaan. De auntie die Doreen verzorgd was mee naar het ziekenhuis dus zij weet nu precies wat er gedaan moet worden. Als zij de oefeningen blijft doen met Doreen ben ik van overtuigd dat Doreen met een aantal maanden gewoon kan lopen. Zij is nu 4 jaar dus nu kan het nog.
Gisteren ben ik met 2 andere vrijwilligers naar de Village geweest waar de oorsprong ligt van het babieshome Arise and Shine. Dat is echt een belevenis op zich want er is echt helemaal niets. Er is een school waar de kinderen uit de omgeving les krijgen en 2 maaltijden per dag. Voor alle kinderen was het ook leuk dat wij langs kwamen want de laatste bezoekers waren er een maand geleden. De docenten slapen ook in hutjes naast de school en gaan alleen tijdens de schoolvakanties terug naar huis. Je kunt je eigenlijk niet voorstellen dat mensen zo nog kunnen leven. Er is geen elektra, stromend water en riolering. Echt helemaal back to basic.
In mijn vrije tijd ben ik lekker op pad. Het is eigenlijk elke dag mooi weer maar het regent ook wel vaak omdat het nu het regenseizoen is. Gelukkig vallen de buien vaak ’s nachts dus hebben we er niet zoveel last van. Vaak gaan we gezellig ergens wat drinken met een paar vrijwilligers of met mensen die ik hier heb ontmoet. Er is altijd wel iets te doen in Jinja. Je kunt altijd wel ergens naar een bar en je leert snel mensen kennen. Iedereen is erg vriendelijk en open. Leuk dat wanneer je uit gaat alle jongens ook lekker op de dansvloer staan en de heupen los gooien. Kunnen de kerels in NL nog wel wat van leren hahaha!
Morgen ga ik met 2 andere vrijwilligers naar Queen’s Elisabeth. Dit is een groot natuurpark waar we een safari gaan doen. We overnachten in een tent en daar kijk ik erg naar uit! Overnachten in de natuur tussen de dieren lijkt me echt geweldig (en ook erg spannend natuurlijk)! Het is een lange rit van zo’n 8 uur rijden maar dat best wel te doen. Er is hier onderweg altijd zoveel te zien. Het is een prachtig landschap met ontzettend veel groen. En ach, een tukkie doen in de auto kan ook geen kwaad toch?
Ik heb hier zo ontzettend naar mijn zin dat ik mijn verblijf hier heb verlengd. Ik vertrek pas op 27 december naar Kenia ipv 4 december. Nog ruim een maandje te gaan dus!! Ontzettend leuk dat jullie van die lieve reacties hebben achter gelaten op mijn vorige blog. Ik kan niet overal op reageren maar heb zeker alles gelezen. Ik hoop dat jullie dit verhaaltje ook weer met plezier hebben gelezen. Nu snel mijn tas inpakken voor de komende dagen. Vanavond hebben we een afscheidsetentje van Karlijn want zij vliegt morgen weer naar NL. Wat zal ik haar gaan missen….
Voor iedereen een hele dikke knuffel daar in verre en koude Nederland en tot blogs!!
Djambo Afrika!!
Djambo Afrika!
Het heeft even moeten duren voordat jullie iets van mij horen maar ik heb het gewoon te druk gehad J Voordat ik mijn verhaal begin nog even een korte uitleg over mijn laatste weekend thuis. Twee dagen voor vertrek ben ik van de 3 laatste treden van de trap gegleden en is mijn enkel dubbel geklapt. Helaas was het niet over met een kusje erop en kon ik er zaterdagavond al niet meer op staan. Zondag nog de hele dag met mijn been omhoog gezeten maar maandag moest ik toch echt het vliegtuig in. Is niet echt lekker met zo’n enkel kan ik je vertellen. Dit heeft natuurlijk invloed op de dingen die ik kan doen hier, helaas L
Aangekomen op het vliegveld Entebbe in Oeganda moest wij eerst onze handen insmeren met anti bacteriële handgel en vervolgens een check door een verpleegster. Even de temperatuur opnemen en een vragenlijstje invullen en toen kon ik door. De eerste 2 dagen verbleef ik in het guesthouse in Kampala. Michael was onze gastheer en hij heeft ons (Nele en Kaat waren een dag voor mij aangekomen) super goed verzorgd. De eerste dag zijn we gelijk met z’n allen op citytour door Kampala geweest. Gelukkig met de auto want lopen ging lastig. De dag erna zijn we naar Jinja gebracht, dat is zo’n 3 uur rijden. Wij zijn gelijk naar ons guesthouse gebracht waar wij verblijven zolang. Het is een fijn huis met een ruime tuin. Er is een dame die voor ons de schoonmaak en de was doet. Kortom, erg goed geregeld! Het is een rustige buurt net buiten het centrum. De eerste paar dagen heb ik echt niet veel kunnen doen en voornamelijk met mijn voet omhoog gezeten. Maar eerlijk is eerlijk, het kan echt stukken slechter. De pelikanen zitten in een boom bij de buren en verder hoor je de hele dag door prachtige vogels zingen. In het huis zitten we in totaal met z’n 6en. Aan de overkant van de weg is nog een huis waar ook nog vrijwilligers zitten. Het aantal wisselt steeds. Ze zijn allemaal een stukje jonger dan ik maar dat gaat eigenlijk helemaal prima! Na 3 dagen ben ik eigenlijk voor het eerst lekker weg geweest. Met 2 andere meiden zijn we even gaan relaxen bij het Nile resort. Een vrij luxe hotel met zwembad maar vooral een prachtig uitzicht over de Nijl. Ik heb het geweten want ik ben gelijk al lekker verbrand ondanks mijn factor 30 J
Hier maakt eigenlijk iedereen gebruik van de boda boda. Dat is een brommer/motor en daar stap je achterop en brengt je voor erg weinig geld naar je bestemming. Ik vind het heerlijk om lekker achterop te zitten en om me heen te kijken. Het ultieme gevoel van vrijheid! Ik kan me dus wel laten ophalen en thuis brengen maar echt mobiel was ik niet. Drie andere meiden hadden het idee om naar Sipi Falls te gaan. Daar kun je wandelingen maken naar de watervallen. Helaas zat wandelen er niet in voor mij maar ik ben wel mee geweest. We zaten op een fantastische plek in de bergen met uitzicht op het dal en de watervallen. We sliepen met z’n vieren in een klein houten huisje. Voor de douche en het toilet (gat in de grond) moest je naar buiten. Erg back to basic dus maar onwijs leuk! Gelukkig was onze chauffeur een gezellige jongen en hij bleef ook overnachten dus we hebben gezellig een biertje gedronken en goede gesprekken gevoerd. Verder een lekker boekje lezen en genieten van het uitzicht en de rust. We zijn maandag terug gekomen en dinsdag ben ik voor het eerst naar het babieshome geweest. Wat een indrukken heb ik daar opgedaan zeg. Wat een fantastische lieve kinderen allemaal. Er zitten kinderen tussen de 0 en 6 jaar ongeveer. Een aantal van hen zijn gehandicapt. Het heeft me allemaal erg aangegrepen. Om bijvoorbeeld een kindje van 3 te zien met een enorm waterhoofd, dat is iets wat je bij ons eigenlijk niet meer ziet. Dit meisje is zo vrolijk en schattig maar kan niet oud worden. De omstandigheden zijn redelijk goed. De kinderen worden zo goed mogelijk verzorgd maar er zijn uiteraard altijd verbeterpunten. Zo plassen de kinderen die nog niet zindelijk zijn overal in de tuin. Vandaag heb ik met 1 van de aunties (zo worden de leidsters genoemd) het idee besproken om een beloningssysteem in te voeren. Voor alle kinderen die die moeten leren maak ik een vel papier en krijgen ze voor elke plas op het potje een sticker. Ik hoop dat dit idee gaat werken. Verder moet ik echt nog even een paar dagen meedraaien om alle namen te leren kennen en de kinderen wat beter te leren kennen.
Aanstaande vrijdag ga ik voor 1 dag mee naar een ander project waarbij zo’n 50 kinderen uit de dorpen naar de tandarts worden gebracht. Ik ga dan mee als begeleiding. Ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn. Al deze kinderen zijn al gecontroleerd door een tandarts maar nu worden er tanden getrokken. Waarschijnlijk zal ik een hoop tranen moeten drogen.
Misschien leest dit voor jullie als een onsamenhangende brei van gebeurtenissen maar er is ook zo veel te vertellen. Eigenlijk kan ik het niet eens allemaal beschrijven. Zo zagen de afgelopen 9 dagen er ongeveer uit in grote lijnen. Ben benieuwd wat me de komende tijd nog meer gaat brengen maar 1 ding is zeker, alles zit vol met tegenstrijdigheden. Een achtbaan van emoties maar wat geniet ik van alles!!
Hele dikke kus vanuit Jinja, Oeganda.
Welkom op mijn Reislog!
Hallo en welkom op mijn reislog!
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je ongeveer waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
Leuk dat je met me meereist!
Groetjes,
Diana
